ἀπὸ Ἔμμα Λάζαρους
Ὄχι σὰν τὸ ξεδιάντροπο γίγαντα τῆς ἑλληνικῆς φήμης, μὲ κατακτήσεις τῶν ἄκρων
καβάλλα ἀπὸ τὴ ξηρὰ στὴ γῆ· ἐδῶ στὶς θαλασσινές μας πύλες στὸ ἡλιοβασίλεμα θὰ σταθεῖ μία ἰσχυρὴ γυναῖκα μὲ μία δᾶδα, τῆς ὁποίας ἡ φλόγα εἶναι ὁ φυλακισμένος κέραυνος, καὶ ὀνομάζεται Μητέρα τῶν Ἐξορίστων. Ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ φάρου λάμπει
παγκόσμια ὑποδοχή· τὰ ἤπια μάτια της διοικοῦν τὸ ἀερογεφυρωμένο λιμάνι τὸ ὁποῖο
δίδυμες πόλεις πλαισιώνουν. “Κρατῆστε, ἀρχαῖα ἐδάφη, τὴν ἱστορική σας πομπή!” μὲ
φωνάζει μὲ ἀθόρυβα χείλη. “Δῶστε μου τοὺς κουρασμένους σας, τοὺς φτωχούς σας, τὰς συσσωρευμένες σας μᾶζες, ποὺ περιμένουν νὰ ἀναπνεύσουν ἐλεύθερα, τὰ ἄθλια ἀπορρίμματα τῆς γεμάτης ἄτης. Στεῖλτε αὐτούς, τοὺς ἄστεγους, τοὺς θυελλοπεταχτοὺς σὲ μένα, σηκώνω τὴν λάμπα δίπλα στὴ χρυσῆ πόρτα!”
