New Colossus Translated
Learn more about this project in essays written by Alicia Ostriker and Mihaela Moscaliuc.
Select Translation:
דער נייער קאלאסוס
נישט ווי דער שטאלצער גריכישער ריז מיט
אייננעמנדיגע פיס פון לאנד צו לאנד
דא ביי אונזער ים’יג טויער זאל שטיין
א מעכטיגע פרוי מיט א לאמפ, איר פלאם
איז א געפאנגענע בליץ, איר נאמען
“מאמע פון פליטים”. פון איר ליכטיג האנט
שיינט א וועלט’ס ברוך הבא, איר מילדע
אויגן איבער די בריק פון צווילינג שטעט.
“האלט אייך, אלטע לענדער, אייער פאמפע!”
שרייט זי, שטים. “גיב מיר אייער מידע, די
ארעמע, וואס לעכצן צו אטעם’ן פריי
די מיסט פון אייער רוישענדיגע ברעג.
שיקט זיי, די איינזאם היימלאזע, צו מיר
איך הייב מיין לאמפ ביי די גאלדענע טיר!”
My father arrived in America at the age of 5 from a Displaced Persons camp in Leipheim, established for Holocaust survivors in 1945. My mother’s parents were both Holocaust survivors. In the close-knit Brooklyn Hasidic community where I grew up, everyone I knew—all my friends, classmates, and relatives—were children and grandchildren of survivors. We did not call ourselves immigrants—we were American-born, after all—but an immigrant’s sensibility, the sense that at any moment our freedoms could be taken from us, flowed like blood through our veins. Always, an awareness of how lucky we were.
