Ne weke zirre peykerê tuncî li efsaneya yonanî de
Şeq vekirî, her lingekî axek dagîr kiribe;
Roj li ava, li vir, li ber dergehên me yên tên şûştin li ber pêlên avê
Jineka xurt wê xetîreyekê bi dest xwe bigre,
agirê wê ji agirê birûskeke zîndankirî be
Û navê wê jî Dayîka Derbideran be. Bixêrhatinek ji xetîreya li destê wê de
li seranserî dinyayê vedide, çavên wê ên nazik li raserî benderê bi pireke esmanî ya herdu
bajêrên cêwî çarçope dikin. Bi du lêvên bêdeng digiriyê û dibêje “Axa xwe ya dêrîn û avahiyên xwe yên navdar biparêzin.” “Westiya, û belengaz, û xelkê li hev kom bûyî ji bêriyên
bêhnkêşaneke azad. Gilêşa perîşan ya gêra li beravê.
Ev ên bêmal, û ên bahozan kirin top li nav xwe de beriv min bişînin,
Ez çirayê xwe li ber deriyê zêrîn bilind dikim.
